przeciwko Bankowi Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie

W imieniu naszych Klientów złożyliśmy do Sądu Okręgowego w Warszawie pozew o zapłatę kwot nienależnie pobranych przez Bank na podstawie umowy kredytu hipotecznego, zawierającej klauzule abuzywne.

Bankiem udzielającym kredyt był Bank Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie. Kredyt został udzielony w złotówkach (492.249,00 zł), a walutą indeksacji kredytu był frank szwajcarski (CHF) według wewnętrznej tabeli Banku. Kredyt początkowo spłacany by w złotówkach, a po wejściu w życie tzw. ustawy antyspreadowej (ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. 2011, poz. 165, nr 984 z późn. zm.), bezpośrednio w walucie CHF.

W ramach pierwotnego żądania, wnosiliśmy o zapłatę 107.569,18 zł, tytułem zwrotu świadczeń nienależnie uiszczonych przez Klientów w okresie od początku spłacania kredytu – kwoty stanowiącej sumę nadpłat rat kapitałowo odsetkowych pomiędzy sumą kwot pobranych przez Bank na podstawie umowy kredytu hipotecznego z 2008 r. a sumą kwot, które powinny być pobrane przy uwzględnieniu abuzywnego charakteru klauzul indeksacyjnej (tzw. „odfrankowienie”).

Argumentując abuzywny charakter klauzuli indeksacyjnej, w pierwszej kolejności wskazaliśmy na treść orzeczenia Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) z 14 grudnia 2010 r., wydane w sprawie o sygn. akt VII AmC 429/09, w którym Sąd uznał za niedozwolone stosowane przez pozwany Bank postanowienia o treści odpowiadającej klauzulom indeksacyjnym zawartym w umowie naszych Klientów. Wspomniane klauzule były wpisane do rejestru Klauzul Niedozwolonych, prowadzonych przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK).

Niezależnie od orzeczenia SOKiK, wskazaliśmy, że kwestionowane przez naszych Klientów postanowienia nie zostały również z nimi indywidualnie uzgodnione, a zostały zaczerpnięte w całości z wzorca umownego przygotowanego przez Bank, a następnie stosowanego w relacjach z konsumentami.

Postanowienia dotyczące waloryzacji kwoty kredytu oraz te odnoszące się do sposobu spłaty rat kredytu kształtowały prawa i obowiązki naszych Klientów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Sporne postanowienia dawały bowiem Bankowi niczym nieskrępowaną możliwość wpływania na wysokość świadczeń pieniężnych Konsumentów z tytułu Umowy. Takie postanowienia niewątpliwie godziły w równowagę kontraktową stron, ponieważ dawały możliwość jednej ze stron stosunku prawnego możliwość swobodnego kształtowania wysokości świadczeń drugiej strony. Nasi Klienci narażeni zostali więc na niczym nieograniczone ryzyko kursowe, ale także na arbitralność decyzji Banku w kształtowaniu kursów waluty obcej (CHF).

Wobec powyższego, w ramach pierwotnego żądania, zgłoszonego jeszcze przed ukształtowaniem się korzystnej dla konsumentów linii orzeczniczej Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), dążyliśmy do wyeliminowania ze skutkiem od chwili dokonania czynności prawnej, czyli – od chwili podpisania umowy (ex tunc) - klauzuli dotyczącej indeksacji kwoty kredytu do CHF oraz sposobu ustalania wysokości rat kredytu.

W ramach roszczenia ewentualnego, wnieśliśmy o zasądzenie od Banku zwrotu wszystkich świadczeń dokonanych przez naszych Klientów z tytułu umowy kredytu na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, w konsekwencji uznania, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna. Roszczenia o stwierdzenie nieważności kredytów frankowych standardem stały się dopiero w latach późniejszych.

Bank złożył odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu od naszych Klientów.

Sąd zobowiązał nas do zajęcia stanowiska wobec złożonej odpowiedzi na pozew.

Złożyliśmy pismo – replikę na odpowiedź na pozew, w której podtrzymaliśmy w całości żądanie pozwu oraz wnieśliśmy o pominięcie części wniosków dowodowych, zgłoszonych przez pełnomocnika Banku, jako nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

W piśmie tym wnieśliśmy nadto o zwrócenie się przez Sąd w trybie art. 31d ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o chronię konkurencji i konsumentów (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 798) do Prezesa UOKiK o przedstawienie istotnego dla sprawy poglądu w zakresie oceny klauzuli indeksacyjnej oraz klauzuli dotyczącej sposobu spłaty raty kredytu pod katem abuzywności tych postanowień umownych.

Odbyła się pierwsza rozprawa, w której udział wzięli pełnomocnicy stron. Podtrzymaliśmy nasze stanowisko procesowe. Jednocześnie, wspólnie z pełnomocnikiem banku, oświadczyliśmy, że dostrzegamy możliwość ugodowego rozwiązania sporu. Sąd odroczył rozprawę do 6 maja 2019 r. zobowiązując jednocześnie pełnomocników stron do przeprowadzenia pertraktacji ugodowych. 

Poinformowaliśmy sąd, że strony nie osiągnęły porozumienia pomimo przeprowadzonych pertraktacji.

Bank złożył kolejne pismo procesowe, w którym ustosunkował się do treści złożonej przez nas repliki na odpowiedź na pozew. Bank podtrzymał w całości swoje stanowisko procesowe oraz złożył kolejne wnioski dowodowe.

Odbyła się druga rozprawa z udziałem pełnomocników stron, którzy podtrzymali dotychczasowe stanowiska.

Jednocześnie Sąd wydał postanowienie o zawieszeniu postępowania do czasu zakończenia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej o sygn. akt C-260/18, prowadzonego w związku z pytaniem prejudycjalnym, skierowany do TSUE w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Warszawie (o sygn. akt XXV C 1255/17).

Wnieśliśmy o sporządzenie uzasadnienia postanowienia z 6 maja 2019 r. o zawieszeniu postępowania.

Sąd sporządził uzasadnienie postanowienia o zawieszeniu postępowania. W uzasadnieniu Sąd przywołał treść pytania prejudycjalnego zadanego w sprawie o sygn. XXV C 1255/17 wskazując, że zasadnym jest zawieszenie postępowania do czasu określenia przez TSUE skutków uznania określonych postanowień za nieuczciwe warunki umowne w rozumieniu Dyrektywy 93/13/EWG.

Sąd postanowił podjąć zawieszone postępowanie.

Złożyliśmy pismo procesowe, w którym zmodyfikowaliśmy główne żądanie pozwu w ten sposób, że wnieśliśmy o zapłatę 99.390,07 zł oraz 50.968,30 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem zwrotu wszystkich świadczeń nienależnych dokonanych przez naszych Klientów z tytułu umowy o kredyt hipoteczny w konsekwencji uznania tej umowy za nieważną.

Sąd wydał postanowienie o dopuszczeniu dowodu z zeznań świadka oraz przesłuchania stron, ograniczonego do przesłuchania Powodów w drodze pomocy sądowej. Jednocześnie Sąd zobowiązał pełnomocników stron do złożenia listy pytań do świadka i stron lub wyrażenia woli uczestnictwa w posiedzeniach.

Złożyliśmy pismo procesowe oświadczeniem o wyrażeniu woli uczestnictwa w przesłuchaniach świadka oraz Powodów, z ostrożności złożyliśmy też listy naszych pytań.

Odbyło się posiedzenie przed Sądem Rejonowym Poznań – Stare Miasto w Poznaniu, na którym, w drodze pomocy sądowej, odbyło się przesłuchanie naszych Klientów.

Sąd wyznaczył termin kolejnej rozprawy na 12 września 2022 r.

Złożyliśmy pismo procesowe modyfikujące roszczenie główne, poprzez zgłoszenie osobnego żądania ustalenia umowy kredytu hipotecznego za nieważną obok wcześniejszego roszczenia o zapłatę.

Bank złożył pismo procesowe, w którym podtrzymał dotychczasowe stanowisko, w szczególności przez podtrzymanie żądania o oddalenie powództwa w całości, także w zmodyfikowanym zakresie.

Bank złożył także nowe wnioski dowodowe, w tym o przeprowadzenie dowodu z opinii prywatnej.

Sąd przeprowadził rozprawę, na której przeprowadzono dowody z zeznań świadków – pracowników banku oraz z uzupełniającego przesłuchania Powodów. Sąd jednocześnie zobowiązał pełnomocników stron do wskazania tez dowodowych dla ewentualnego przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z dziedziny bankowości, rachunkowości i finansów.

Bank złożył pismo procesowe z tezą dowodową dla biegłego.

Złożyliśmy pismo procesowe z pytaniami, na które powinien odpowiedzieć biegły.

Sąd wydał postanowienie o pominięciu wniosków dowodowych stron o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, a nadto wydał zarządzenie o zobowiązaniu pełnomocników stron do zajęcia końcowych stanowisk.

Bank złożył pismo procesowe ze stanowiskiem końcowym wraz ze zgłoszeniem do protokołu zastrzeżenia w związku z pominięciem dowodu z opinii biegłego.

Złożyliśmy pismo procesowe z końcowym stanowiskiem w sprawie wraz z rozszerzeniem powództwa. Jednocześnie, z ostrożności procesowej, zgłosiliśmy zastrzeżenie do protokołu w związku z pominięciem dowodu z opinii biegłego.

Sąd wydał postanowienie o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne celem wydania orzeczenia.

Złożyliśmy wniosek o udzielenie zabezpieczenia na czas trwania procesu poprzez wstrzymanie obowiązku dokonywania przez naszych Klientów płatności bieżących rat kredytu na rzecz Banku oraz przez zakazanie Bankowi złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu hipotecznego.

Sąd wydał postanowienie, w którym oddalił wniosek o udzielenie naszym Klientom zabezpieczenia na czas procesu.

Złożyliśmy wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia w przedmiocie rozpoznania wniosku o udzielenie zabezpieczenia.

Otrzymaliśmy odpis postanowienia w przedmiocie wniosku o udzielenie zabezpieczenia wraz z pisemnym uzasadnieniem.

Sąd zakwestionował interes prawny naszych Klientów w uzyskaniu zabezpieczenia uznając, że zabezpieczeniu poprzez wstrzymanie płatności rat podlega jedynie roszczenie o stwierdzenie nieważności umowy kredytu, a nie roszczenie o zapłatę. W ocenie Sądu brak zabezpieczenia nie uniemożliwiłby ani nie utrudniłby wykonania zapadłego orzeczenia w zakresie roszczenia o ustalenie nieważności umowy.

Wnieśliśmy zażalenie na postanowienie Sądu o oddaleniu wniosku o udzielenie zabezpieczenia. W zażaleniu zakwestionowaliśmy ustalenia Sądu I instancji, zgodnie z którymi naszym Klientom nie przysługiwał interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia oraz zarzuciliśmy dokonanie wykładni przepisów prawa krajowego z pominięciem zasady pierwszeństwa prawa unijnego, co skutkowało brakiem udzielenia naszym Klientom ochrony gwarantowanej przez przepisy Dyrektywy 2014/59/UE oraz Dyrektywy 93/13.

Sąd Apelacyjny w Warszawie, jako Sąd II instancji, oddalił nasze zażalenie z 27 lutego 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, w którym ustalił, że umowa naszych Klientów o kredyt hipoteczny jest nieważna oraz zasądził łącznie na ich rzecz kwoty 99.390,07 zł oraz 85.923,01 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Sąd orzekł ponadto, że koszty procesu poniesie w całości pozwany Bank.

Złożyliśmy wniosek o uzasadnienie wydanego wyroku.