przeciwko Nordea Bank S.A. (obecnie Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski S.A.)

Dnia 15 września 2020 roku w Sądzie Okręgowym w Poznaniu złożyliśmy pozew o ustalenie i zapłatę. W imieniu powoda wnosiliśmy o uznanie umowy kredytu za nieważną oraz zasądzenie od strony przeciwnej kwoty 89.065,73 złotych tytułem zwrotu nienależnie uiszczonych na rzecz banku świadczeń w okresie od 15 września 2010 do 15 sierpnia 2020.

Bank złożył odpowiedź na pozew, w której zakwestionował roszczenie powoda w całości. Bank wskazał, że w jego ocenie umowa kredytu nie była wadliwa, nie zawierała klauzul niedozwolonych i nie naruszała interesów powoda jako konsumenta. Następnie powód złożył replikę na odpowiedź na pozew, w której podtrzymał w całości żądanie pozwu.

Odbyła się pierwsza rozprawa przed sądem I instancji, podczas której sąd przesłuchał świadków zawnioskowanych przez bank – doradców kredytowych będących sygnatariuszami umowy kredytu. Zeznali oni korzystnie dla strony powodowej.

W imieniu powoda złożyliśmy pismo z rozszerzeniem powództwa o dalsze raty uiszczone w toku procesu. Łącznie po rozszerzeniu nasze roszczenie wyniosło 95.899,25 zł. Sąd doręczył bankowi odpis tego pisma, a bank ponownie zakwestionował zasadność roszczeń.

Odbyła się druga rozprawa przed sądem I instancji. W posiedzeniu udział wzięli powód wraz z pełnomocnikiem oraz reprezentant strony pozwanej. Sąd wysłuchał zeznań powoda, a następnie oddalił pozostałe wnioski dowodowe i zakończył rozprawę, odraczając ogłoszenie wyroku o 2 tygodnie.

Sąd ogłosił wyrok korzystny dla naszego Klienta, orzekając nieważność umowy kredytu. Ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 95,899,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Pozwany został również zobowiązany do poniesienia w całości kosztów procesu.

Wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu zobaczysz w tym miejscu.

Pozwany zaskarżył apelacją wyrok sądu I instancji w całości. Bank zarzucił Sądowi błędy w ustaleniach faktycznych m.in. poprzez pominięcie możliwości zmiany waluty kredytu przez powoda w okresie obowiązywania umowy oraz brak zainteresowania z jego strony informacjami związanych z zasadami działania kredytu denominowanego. W zarzutach znalazło się też naruszenie szeregu przepisów postępowania oraz prawa materialnego skutkujące stwierdzeniem nieważności umowy kredytu, co według pozwanego było wadliwe.

W odpowiedzi na apelację strony przeciwnej wystosowaliśmy do sądu pismo, w którym zakwestionowaliśmy wszystkie zarzuty apelacji jako bezzasadne, wnosząc o oddalenie środka zaskarżenia i podtrzymanie stanowiska Sądu Okręgowego w Poznaniu.

Pozwany doręczył powodowi oświadczenie o skorzystaniu z prawa zatrzymania kwoty kapitału kredytu, a następnie wystosował do sądu pismo procesowe z zarzutem zatrzymania.

Odbyła się rozprawa apelacyjna, w której uczestniczyli powód wraz z pełnomocnikiem oraz przedstawiciel pozwanego. Sąd wysłuchał stanowisk stron i zakończył posiedzenie, odraczając ogłoszenie wyroku.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu wydał wyrok, w którym podtrzymał w całości rozstrzygnięcie sądu I instancji z tą jedynie zmianą, że uwzględnił zarzut zatrzymania – a zatem zastrzegł dla banku prawo do wstrzymania się z zapłatą na rzecz powoda zasądzonej kwoty do czasu, aż powód nie zaoferuje zwrotu kapitału kredytu. Nasz Klient wyrównał już jednak otrzymany od banku kapitał, a zatem uwzględnienie zarzutu nie uderza w jego interes ekonomiczny. Jeśli rozliczy się z pozwanym w zakresie kapitału na obecnym etapie, nie będzie groziło mu osobne powództwo banku o zapłatę.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu w sprawie przeciwko PKO BP S.A.